Mijn naam is Albert Schinkel en ik ben momenteel (weer) Regiobeheerder bij Beveland Wonen.
In 2008 ben ik in dienst gekomen bij RWS partner in wonen, als wijkbeheerder en in de aanloop naar Beveland Wonen heb ik verschillende wijken gehad. Als wijkbeheerder was ik de ogen en de oren van de organisatie in de wijk en kwam ik voor alles bij de bewoner thuis. Van de lekkende kraan, tot de verhuizing. Voor overlast, burenruzie, huurachterstanden, noem het maar op. Maar ook voor het schilderwerk, planmatige werkzaamheden, onderhoud en andere zaken. Overal waar de bewoner voor belde en alles wat zich in de wijk afspeelde. Een veelzijdige baan waar geen dag hetzelfde was.
Tijdens mijn opleiding aan de PABO in Vlissingen, ben ik op een recreatiecentrum in de horeca terecht gekomen. Eerst was dit als vakantiebaantje tijdens mijn opleiding en later heb ik me opgewerkt tot horecamanager en ben ik hier in totaal 10 jaar werkzaam geweest. Hierna werd het tijd voor mijn volgende stap en iets meer regelmaat in het dagelijks leven en zo kwam ik de vacature voor wijkbeheerder tegen bij RWS.
Ze waren op zoek naar iemand met een technische achtergrond of een sociaal maatschappelijke achtergrond. Op technisch gebied was ik niet dom, maar ik had er geen achtergrond of opleiding in, maar sociaal maatschappelijk kon ik me aardig redden dacht ik, dus waagde ik de stap. En dat was een schot in de roos. Toevallig was er net een verandering gaande van opzichters (ieder voor zijn of haar eigen vakgebied) naar wijkbeheerders (één gezicht in de eigen wijk voor alle zaken). En zo werd ik de nieuwe wijkbeheerder voor Goes-Oost en later Noord-Beveland.
Tijdens de fusie naar Beveland Wonen, vroeg ik mezelf af of ik dit nog wel wilde. 12 jaar werkzaam als wijkbeheerder, veel veranderingen en groei meegemaakt en altijd in mijn achterhoofd gehouden dat mijn toenmalige manager bij mijn sollicitatie aangaf dat dit een functie was die je ongeveer 7 jaar doet en dan heb je het maximale eruit gehaald. Uiteindelijk klopte dit voor mij deels ook wel omdat ik na 7 jaar van wijk ben gewisseld en dan lijkt het toch alsof je een compleet nieuwe start maakt. Een nieuwe wijk, nieuwe bewoners, nieuwe woningen, nieuwe uitdagingen.
Uiteindelijk besloten de uitdaging ook aan te gaan bij Beveland Wonen met het verzoek weer van wijk te mogen wisselen en dit keer naar het bezit over te stappen van toenmalig R&B wonen. Ook dit zou weer een compleet nieuwe uitdaging worden met bezit, huurder en collega’s die ik nog helemaal niet kende. Ik had er zin in!
Naarmate de tijd vorderde, ging er toch iets aan me knagen. We gingen het coronatijdperk in en ik had het idee dat ik in een negatieve spiraal terecht kwam. Af en toe leek het alsof je niks meer goed kon doen, “Nee” niet meer werd geaccepteerd en alles wat je deed of zei tot een discussie leidde en ontzettend veel energie en tijd kostte. Steeds meer werkdagen begonnen voor mijn gevoel met een boze bewoner die allerlei verwijten maakten en steeds vaker werd het ook op de persoon gericht en niet meer alleen op de medewerker van Beveland Wonen, waardoor je aan het einde van de dag compleet leeg was en geen energie meer over had.
Uiteraard had corona hier voor een groot deel mee te maken, maar ik kreeg steeds vaker het idee dat het ook bij mezelf lag en dat het tijd was voor iets anders. Voor een gezonde volgende stap met de kennis en ervaring die ik had opgedaan. Als je dan eenmaal die beslissing hebt genomen, is het ook lastig om hier nog vanaf te stappen.
Ik was klaar met het negatieve van de bewoners en dan met name de overlastzaken en voor mijn gevoel was ik toe aan meer afwisseling en was ik in een sleur terecht gekomen.
Op dat moment kwam er een vacature voorbij bij een Bouwbedrijf. Deze functie had al eerder mijn pad gekruist en toen was ik hiervoor ook benaderd, maar ben ik er niet op ingegaan. Omdat de functie een jaar later nog steeds niet vervuld was en weer voorbij kwam, kon het geen toeval meer zijn en heb ik een balletje opgegooid. Ze waren verbaasd dat ik alsnog reageerde, maar toch nog steeds geïnteresseerd. Ik mocht op gesprek komen en het was eigenlijk heel snel geregeld.
Ik zou een nieuwe functie gaan bekleden en zou projectleider worden van de afdeling service en onderhoud, waarbij ik als het ware de rechterhand van de bedrijfsleider zou worden en voor een groot deel zijn administratieve taken op het gebied van de woningbouwcorporaties over zou nemen, maar ook alle andere zaken die aandacht nodig hadden en overleggen bijwonen en leiden. Alles waar we tegenaan zouden lopen en bij de functie zou passen zou ik op me nemen. Het moest allemaal nog vorm krijgen. Een functie waarvan ik dacht dat ik mijn ei wel in kwijt zou kunnen, maar wat had ik het mis.
Ik kwam erachter dat de functie voor het grootste deel administratief was. Dit was overigens vooraf duidelijk kenbaar gemaakt, maar dat leek me geen probleem en ik ging ervan uit dat dit nog wel anders in te vullen was. Ik had naar mijn zin te weinig interactie met opdrachtgevers, huurders en collega’s. De telefoon ging niet en email kwam bijna niet binnen. Het leek alsof de tijd stil stond en dat de hele dag, elke dag.
Van een leven vol hectiek, geleefd worden, geen dag hetzelfde, heerlijk gezonde stress, rennen en vliegen en de dagen die voorbij vlogen, naar 180 graden de andere kant op. Wat kan een mens zich vergissen.
Maar, vergissen is menselijk en hoeft niet gelijk definitief te zijn, zo blijkt.
Met mijn huidige manager had ik afgesproken na een half jaar nog een keer een broodje samen te doen om bij te praten en van het een kwam het ander en voor ik het wist, had ik mijn oude baan weer terug, alsof het zo had moeten zijn. Maar wat een goede leerschool was het. Het gras bij de buren is dus toch niet altijd groener.
Wat heb ik dit nodig gehad om even “gereset” te worden en te beseffen dat het leven wat ik had ook echt het leven is wat bij mij past en wat ik hoor te doen. Wat is het goed en leerzaam om even uit je vertrouwde omgeving weg te zijn, iets anders te doen en te proeven aan een ander leven en erachter te komen dat het echt zo is dat je pas mist wat je had, als je het niet meer hebt.
Vol goede moed en met hernieuwde zin ben ik weer aan mijn oude functie begonnen en heb ik weer het plezier en de energie terug die ik altijd had. Zelfs de vervelende huurder en de overlast heb ik gemist. Eindelijk weer interactie, mensen kunnen helpen en zijn wie ik wil zijn en doen wat ik hoor te doen. Heerlijk!
Op de vraag hoe ik ga voorkomen dat ik weer in een sleur terecht kom, had ik direct een antwoord: “ik weet nu wat een echte sleur is” dus daar maak ik me geen zorgen meer om.
Het allermooiste was voor mij nog wel om te ervaren dat ik echt werd gemist.
Als je dan eenmaal afscheid neemt en iedereen zegt dat ze je gaan missen, dan hoop je ook dat het echt zo is.
Om dan vervolgens al die oprecht blije gezichten te zien en te merken dat het echt zo was als je weer terugkomt, is echt geweldig om mee te maken. Een ontzettend warme familie waarbij ik terug ben gekomen maakte voor mij het plaatje compleet. Ik ben weer thuis!
Koester wat je hebt en wees dankbaar.
